dinsdag 29 april 2008
Fellaini wint Ebbenhoutenschoen 2008
De strijd om de Ebbenhoutenschoen zit er weeral op. Dit jaar won Marouane Fellaini de Ebbenhoutenschoen. Dat is de schoen die uitgereikt wordt aan de beste afrikaanse voetbalspeler uit de Belgische competitie. Deze 19-jarige Marrokaanse speler speelt bij Standard en volgt Mémé Tchité op. De jonge Fellaini mag trots zijn want het is de eerste keer dat een speler uit Standard de Ebbenhoutenschoen mee naar huis mag nemen. Mbark Boussoufa eindigde tweede, gevolgd door West-Afrikaanse Mohammed Sarr en Mbokana die respectievelijk derde en vierde eindigden. Ahmed Hassan kreeg de minste punten en moest tevreden zijn met een vijfde plaats.
Wie volgt Mohammed Tchité op ?
Wie wordt dit jaar de beste Afrikaanse voetballer van de Belgische competitie? De Ebbenhoutschoen 2008 wordt op 26 april uitgereikt. Het gaat tussen Boussoufa, Fellaini, Hassan, Mbokani en Sarr.
De “Ebbenhouten Schoen” is de schoen voor de beste Afrikaanse voetballer van het land. Het is een initiatief van vzw African Culture Promotion en RTL-TVi en wordt al zeventien keer georganiseerd. Enkel Afrikaanse spelers of spelers met een Afrikaanse origine kunnen meedingen om de prijs. Mohammed Tchité (ex-Anderlecht), die de schoen vorig jaar won, is dit jaar niet meer genomineerd.
Mbark Boussoufa, Marouane Fellaini, Ahmed Hassan, Dieumerci Mbokani en Mohamed Sarr zijn dit jaar de 5 genomineerden die kans maken om zich te kronen tot beste Afrikaanse speler op de Belgische voetbalvelden.
De 23-jarige Mbark Boussoufa won de schoen al in 2006. Hij speelt al 2 jaar als middenverdediger bij RSC Anderlecht en heeft een Marokkaanse afkomst. Ook de Egyptenaar Ahmed Hassan van Anderlecht heeft kans om de Ebbenhouten Schoen te winnen. Marouane Fellaini en Dieumerci Mbokani spelen beide bij Standard. Fellaini is een verdedigende middenvelder en is geboren in Marokko. Mbokani is een Congolese spits. Mohammed Sarr, de enige West-Afrikaanse genomineerde, speelt als centrale verdediger bij Standard maar is ook actief bij de nationale ploeg van zijn geboorteland Senegal. Bondscoach René Vandereycken, trainers uit 1e, 2e en 3e nationale, sportredacties en een erejury zullen beslissen wie de schoen en de titel op maandag 26 april naar huis mag dragen.
In Afrika is de Malinees Frédéric Kanouté verkozen tot beste Afrikaanse voetballer van 2007. Kanouté speelt bij de Spaanse voetbalploeg FC Sevilla.
De “Ebbenhouten Schoen” is de schoen voor de beste Afrikaanse voetballer van het land. Het is een initiatief van vzw African Culture Promotion en RTL-TVi en wordt al zeventien keer georganiseerd. Enkel Afrikaanse spelers of spelers met een Afrikaanse origine kunnen meedingen om de prijs. Mohammed Tchité (ex-Anderlecht), die de schoen vorig jaar won, is dit jaar niet meer genomineerd.
Mbark Boussoufa, Marouane Fellaini, Ahmed Hassan, Dieumerci Mbokani en Mohamed Sarr zijn dit jaar de 5 genomineerden die kans maken om zich te kronen tot beste Afrikaanse speler op de Belgische voetbalvelden.
De 23-jarige Mbark Boussoufa won de schoen al in 2006. Hij speelt al 2 jaar als middenverdediger bij RSC Anderlecht en heeft een Marokkaanse afkomst. Ook de Egyptenaar Ahmed Hassan van Anderlecht heeft kans om de Ebbenhouten Schoen te winnen. Marouane Fellaini en Dieumerci Mbokani spelen beide bij Standard. Fellaini is een verdedigende middenvelder en is geboren in Marokko. Mbokani is een Congolese spits. Mohammed Sarr, de enige West-Afrikaanse genomineerde, speelt als centrale verdediger bij Standard maar is ook actief bij de nationale ploeg van zijn geboorteland Senegal. Bondscoach René Vandereycken, trainers uit 1e, 2e en 3e nationale, sportredacties en een erejury zullen beslissen wie de schoen en de titel op maandag 26 april naar huis mag dragen.
In Afrika is de Malinees Frédéric Kanouté verkozen tot beste Afrikaanse voetballer van 2007. Kanouté speelt bij de Spaanse voetbalploeg FC Sevilla.
Redactievergadering
Aanwezig: Annelie, Shana, Kim, Julie, Sarah
Afwezig: Nicki (wegens ziekte)
Agendapunten
- Fedasiel Interview maandag 28/4 om 14.00
- reclame: Shana trekt foto’s van haar zus (melocake)
Bananenfrieten (2 ideeën) - 1ste artikels nalezen op de blog
- terugbellen naar Pito en vragen voor een datum
- dinsdag tijdens de ws 3 artikels meenemen
- artikels naar Annelie sturen (zij verzamelt ze en zet ze in een document)
- Frans artikel doorsturen naar Annelie
zondag 27 april 2008
“Mijn vriend voelt zich meer Belg dan Afrikaan”
- De vriend van Leen voelt zich als Ghanees volledig thuis in België -
Leen en haar vriend zijn een droomkoppel. Hoewel hij van Ghana is en zij Belgische, begrijpen ze mekaar als geen ander. Toch wilde ik graag weten hoe zij omgaan met de cultuurverschillen en hoe ze mekaar überhaupt ontmoet hebben. En daarom ging ik eens praten met Leen om op deze manier meer te weten te komen over hun relatie.
Is jouw vriend in Ghana of in België geboren?
Hij is geboren in Ghana en pas toen hij elf jaar was, is hij samen met zijn moeder naar België gekomen.
Hoe hebben jullie mekaar ontmoet?
Ik ben ooit eens gaan kijken naar een voetbalwedstrijd van Beerschot omdat ik één van hun spelers kende. Die jongen had me al dikwijls gevraagd of ik niet eens wou komen kijken en uiteindelijk ben ik dan toch gegaan. Eigenlijk was dat nog eerder toevallig omdat een vriendin van me toevallig een kaart voor een die wedstrijd op overschot had. Na de match ben ik samen met een andere vriend, die ik was tegengekomen in de tribune, op zoek gegaan naar die vriend van ons die bij Beerschot speelde. Maar toen we binnenkwamen in de kantine zag ik mijne huidige vriend staan en ik was meteen verkocht. Ik vond het een erg knappe jongen, maar had nooit verwacht dat hij interesse in mij zou hebben en dus dacht ik er niet meer verder over na. Maar aangezien wij heel wat gemeenschappelijke vrienden hebben, is hij via via aan mijn nummer geraakt en heeft hij mij op een dag een sms’je gestuurd. Hoe het daarna met ons is verlopen hoef ik je niet meer te vertellen!
Spreken jullie onderling Nederlands of Frans?
Wij spreken gewoon Nederlands onder mekaar.
In West-Afrika is het vaak zo dat vrouwen meer werk verrichten dan mannen. Is dat bij jullie ook zo?
Dat is best wel een moeilijke vraag hoor! Ik denk dat het bijna hetzelfde is als bij ons, hoewel ik moet zeggen dat moeders daar toch wel een grote en belangrijke plaats innemen in de familie. Ik denk toch wel dat vrouwen in Afrika echt bekeken worden als de persoon die het hele gezin goed laat functioneren en dus eigenlijk bij mekaar houdt.
Zijn er opvallende verschillen qua cultuur bijvoorbeeld op gebied van feestdagen? Er zijn niet echt veel verschillen aangezien hij uit het katholieke gedeelte van Ghana komt, Dus feestdagen enzovoort zijn praktisch hetzelfde. Uiteraard zijn er altijd wel kleine verschillen in verband met traditie, maar daar merk ik in ieder geval niets van. Ik denk dat er wel kleine verschillen bestaan rond het huwelijk. Volgens mij -maar ik ben hier helemaal niet zeker van- moet de jongen in Afrika nog echt naar de vader van een meisje toe stappen, uit respect dan, om zogenaamd toestemming te vragen om met haar te mogen trouwen. Maar echt opvallende, beslissende verschillen bestaan er eigenlijk niet. Misschien komt dat doordat hij zich eerder gedraagt als een Belg en niet zozeer als een Afrikaan.
Merk je soms van die typische Afrikaanse eigenschappen in het karakter van jouw vriend? Ik vind in ieder geval wel dat Afrikaanse kinderen heel snel volwassen moeten worden. Al op zeer jonge leeftijd leert men de kinderen zelfstandig werken enzovoort, wat bij ons toch net iets minder het geval is. Mijn vriend kent bijvoorbeeld h
eel veel op gebied van het huishouden doen, terwijl dat bij Belgische jongens naar mijn mening toch wel minder het geval is.
Heeft jouw vriend hier familie of zijn zij nog in Ghana?
Hij heeft hier heel weinig familie. Het grootste gedeelte van zijn familie woont nog in Ghana natuurlijk.
Heeft hij nog veel contact met zijn familie in Ghana?
Ik denk het wel, maar dan vooral telefonisch contact.
Heb jij zijn familie ooit al ontmoet?
Ja. Zijn familie die in België woont heb ik al ontmoet. De familie die nog in Ghana woont, heb ik nog nooit ontmoet.
Wat vindt zijn familie van jullie relatie? Hebben zij er ooit problemen mee gehad?
Die hebben daar eigenlijk helemaal geen problemen mee. Het enige dat ze willen is dat we altijd goed zijn voor mekaar en natuurlijk dat we gelukkig zijn en blijven.
Zou je jezelf ooit in Ghana gaan wonen als hij het jou zou voorstellen?
Ik vrees van niet. Maar om eerlijk te zijn zie ik hem dat ook niet vragen aangezien de Afrikanen zelf zeggen dat hij geen Afrikaan maar wel een Belg is!
Leen en haar vriend zijn een droomkoppel. Hoewel hij van Ghana is en zij Belgische, begrijpen ze mekaar als geen ander. Toch wilde ik graag weten hoe zij omgaan met de cultuurverschillen en hoe ze mekaar überhaupt ontmoet hebben. En daarom ging ik eens praten met Leen om op deze manier meer te weten te komen over hun relatie.
Is jouw vriend in Ghana of in België geboren?
Hij is geboren in Ghana en pas toen hij elf jaar was, is hij samen met zijn moeder naar België gekomen.
Hoe hebben jullie mekaar ontmoet?
Ik ben ooit eens gaan kijken naar een voetbalwedstrijd van Beerschot omdat ik één van hun spelers kende. Die jongen had me al dikwijls gevraagd of ik niet eens wou komen kijken en uiteindelijk ben ik dan toch gegaan. Eigenlijk was dat nog eerder toevallig omdat een vriendin van me toevallig een kaart voor een die wedstrijd op overschot had. Na de match ben ik samen met een andere vriend, die ik was tegengekomen in de tribune, op zoek gegaan naar die vriend van ons die bij Beerschot speelde. Maar toen we binnenkwamen in de kantine zag ik mijne huidige vriend staan en ik was meteen verkocht. Ik vond het een erg knappe jongen, maar had nooit verwacht dat hij interesse in mij zou hebben en dus dacht ik er niet meer verder over na. Maar aangezien wij heel wat gemeenschappelijke vrienden hebben, is hij via via aan mijn nummer geraakt en heeft hij mij op een dag een sms’je gestuurd. Hoe het daarna met ons is verlopen hoef ik je niet meer te vertellen!
Spreken jullie onderling Nederlands of Frans?
Wij spreken gewoon Nederlands onder mekaar.
In West-Afrika is het vaak zo dat vrouwen meer werk verrichten dan mannen. Is dat bij jullie ook zo?
Dat is best wel een moeilijke vraag hoor! Ik denk dat het bijna hetzelfde is als bij ons, hoewel ik moet zeggen dat moeders daar toch wel een grote en belangrijke plaats innemen in de familie. Ik denk toch wel dat vrouwen in Afrika echt bekeken worden als de persoon die het hele gezin goed laat functioneren en dus eigenlijk bij mekaar houdt.
Zijn er opvallende verschillen qua cultuur bijvoorbeeld op gebied van feestdagen? Er zijn niet echt veel verschillen aangezien hij uit het katholieke gedeelte van Ghana komt, Dus feestdagen enzovoort zijn praktisch hetzelfde. Uiteraard zijn er altijd wel kleine verschillen in verband met traditie, maar daar merk ik in ieder geval niets van. Ik denk dat er wel kleine verschillen bestaan rond het huwelijk. Volgens mij -maar ik ben hier helemaal niet zeker van- moet de jongen in Afrika nog echt naar de vader van een meisje toe stappen, uit respect dan, om zogenaamd toestemming te vragen om met haar te mogen trouwen. Maar echt opvallende, beslissende verschillen bestaan er eigenlijk niet. Misschien komt dat doordat hij zich eerder gedraagt als een Belg en niet zozeer als een Afrikaan.
Merk je soms van die typische Afrikaanse eigenschappen in het karakter van jouw vriend? Ik vind in ieder geval wel dat Afrikaanse kinderen heel snel volwassen moeten worden. Al op zeer jonge leeftijd leert men de kinderen zelfstandig werken enzovoort, wat bij ons toch net iets minder het geval is. Mijn vriend kent bijvoorbeeld h
eel veel op gebied van het huishouden doen, terwijl dat bij Belgische jongens naar mijn mening toch wel minder het geval is. Heeft jouw vriend hier familie of zijn zij nog in Ghana?
Hij heeft hier heel weinig familie. Het grootste gedeelte van zijn familie woont nog in Ghana natuurlijk.
Heeft hij nog veel contact met zijn familie in Ghana?
Ik denk het wel, maar dan vooral telefonisch contact.
Heb jij zijn familie ooit al ontmoet?
Ja. Zijn familie die in België woont heb ik al ontmoet. De familie die nog in Ghana woont, heb ik nog nooit ontmoet.
Wat vindt zijn familie van jullie relatie? Hebben zij er ooit problemen mee gehad?
Die hebben daar eigenlijk helemaal geen problemen mee. Het enige dat ze willen is dat we altijd goed zijn voor mekaar en natuurlijk dat we gelukkig zijn en blijven.
Zou je jezelf ooit in Ghana gaan wonen als hij het jou zou voorstellen?
Ik vrees van niet. Maar om eerlijk te zijn zie ik hem dat ook niet vragen aangezien de Afrikanen zelf zeggen dat hij geen Afrikaan maar wel een Belg is!
zaterdag 26 april 2008
“Die koele Belgen!”
Voetballer Diop is “warmere” oorden gewend
Dat sporten zit de West-Afrikanen in het bloed zit, wordt bewezen door de vele topatleten en voetballers die uit de regio komen. Elk jaar wagen enkele van hen de gedroomde stap naar Europa. Daardoor zitten er in ons nationale voetbal een paar veelbelovende talenten. Een daarvan is Diop Serigne Mor, aanvaller bij Beerschot en Senegalees van afkomst.
Waarom ben je naar België gekomen?
Ik heb het in de eerste plaats niet zelf gekozen. Ik was op rondreis door Europa, toen een Engelse ploeg (Leicester City) me opmerkte. Daarna ben ik via een transfer naar Oekraïne gegaan, waar ik als spits speelde voor Metallurg Donetsk. Ook in Oekraïne is er een contract afgesloten, waardoor ik tot het einde van het seizoen hier zal spelen. Het is dus alleen voor het voetbal dat ik hier ben, maar België bevalt me wel.
Ik heb ook al in Frankrijk gewoond en het herinnert me er een beetje aan. Natuurlijk zijn er wel verschillen in bijvoorbeeld de mentaliteit. De Fransen gaan volgens mij veel aardiger om met vreemdelingen. De Belgen kunnen soms heel koel zijn. Het taalverschil is hierin misschien een struikelblok.
Is je familie meegekomen?
Nee, mijn ouders wonen momenteel in Parijs, maar de rest verblijft nog steeds in Senegal. Ik sta wel nog voortdurend in contact met hen via telefoontjes en het internet. En elke vakantie ga ik op reis naar Senegal.
Mis je hen niet?
Ja, ik mis hen. Maar Antwerpen is niet ver van Parijs, zodat ik er een of twee keer per maand probeer heen te gaan. Daarbij helpen en steunen mijn ouders me in alles wat ik doe en vooral in mijn voetbalcarrière.
Waar zou je nog graag willen spelen?
Ik droom ervan om in Spanje te voetballen. De sport is daar meer verfijnd, meer technisch. Dat is een vorm van voetbal die ik graag zou kunnen. Daarbij vind ik dat het land iets warm en magisch uitstraalt.
Je hebt al in verschillende landen gespeeld. Waar vond je dat het leukst?
Dat vind ik een moeilijke keuze. In al de landen waar ik tot nu toe heb gevoetbald, vind ik de bevolking zeer afstandelijk. Soms lijkt het wel of ze schrik van me hebben. Maar zoals ik al zei, misschien biedt Spanje de oplossing …
Wat zijn je hobby’s naast het veld?
Vrouwen (lacht), videogames, films en ook uitgaan naar discotheken. Daarmee kan ik m’n gedachten verzetten, wat soms welkom is na een vermoeiende training.
Heb je contacten met andere Senegalezen of West-Afrikanen?
Ja, met enkele jongeren die ik hier heb leren kennen, maar ook bijvoorbeeld met de Senegalezen zoals Gueye en enkele anderen die bij FC Brussels voetballen.
Het is leuk om met hen te kunnen praten over Senegal
Het is misschien wat vroeg, maar heb je al plannen voor na je voetbalcarrière? Wil je in het buitenland blijven of terug naar Senegal gaan?
Daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik weet ook nog niet waar ik zal zijn op dat moment. Als ik met een buitenlandse vrouw trouw, blijf ik daar misschien wel.
Wat is volgens jou de reden van je succes?
De stiptheid, de bereidheid om te werken en het feit dat ik ook met iedereen bevriend ben. Dat zijn volgens mij de drie criteria waar mensen van houden.
Heb je ambities voor de nationale ploeg van je land?
Ik heb een dubbele nationaliteit (Frans-Senegalees) dus ik kan voor allebei spelen. Maar de Senegalese ploeg interesseert me het meest. Ik wil mijn op zoek gaan naar mijn herkomst. Het Senegalese team, lijkt me daarvoor ideaal. Op die manier haal ik opnieuw de banden met mijn moederland aan. En ja, ik denk wel dat ik een kans maak om geselecteerd te worden.
Dat sporten zit de West-Afrikanen in het bloed zit, wordt bewezen door de vele topatleten en voetballers die uit de regio komen. Elk jaar wagen enkele van hen de gedroomde stap naar Europa. Daardoor zitten er in ons nationale voetbal een paar veelbelovende talenten. Een daarvan is Diop Serigne Mor, aanvaller bij Beerschot en Senegalees van afkomst.
Waarom ben je naar België gekomen?
Ik heb het in de eerste plaats niet zelf gekozen. Ik was op rondreis door Europa, toen een Engelse ploeg (Leicester City) me opmerkte. Daarna ben ik via een transfer naar Oekraïne gegaan, waar ik als spits speelde voor Metallurg Donetsk. Ook in Oekraïne is er een contract afgesloten, waardoor ik tot het einde van het seizoen hier zal spelen. Het is dus alleen voor het voetbal dat ik hier ben, maar België bevalt me wel.
Ik heb ook al in Frankrijk gewoond en het herinnert me er een beetje aan. Natuurlijk zijn er wel verschillen in bijvoorbeeld de mentaliteit. De Fransen gaan volgens mij veel aardiger om met vreemdelingen. De Belgen kunnen soms heel koel zijn. Het taalverschil is hierin misschien een struikelblok.
Is je familie meegekomen?
Nee, mijn ouders wonen momenteel in Parijs, maar de rest verblijft nog steeds in Senegal. Ik sta wel nog voortdurend in contact met hen via telefoontjes en het internet. En elke vakantie ga ik op reis naar Senegal.
Mis je hen niet?
Ja, ik mis hen. Maar Antwerpen is niet ver van Parijs, zodat ik er een of twee keer per maand probeer heen te gaan. Daarbij helpen en steunen mijn ouders me in alles wat ik doe en vooral in mijn voetbalcarrière.
Waar zou je nog graag willen spelen?
Ik droom ervan om in Spanje te voetballen. De sport is daar meer verfijnd, meer technisch. Dat is een vorm van voetbal die ik graag zou kunnen. Daarbij vind ik dat het land iets warm en magisch uitstraalt.
Je hebt al in verschillende landen gespeeld. Waar vond je dat het leukst?
Dat vind ik een moeilijke keuze. In al de landen waar ik tot nu toe heb gevoetbald, vind ik de bevolking zeer afstandelijk. Soms lijkt het wel of ze schrik van me hebben. Maar zoals ik al zei, misschien biedt Spanje de oplossing …
Wat zijn je hobby’s naast het veld?Vrouwen (lacht), videogames, films en ook uitgaan naar discotheken. Daarmee kan ik m’n gedachten verzetten, wat soms welkom is na een vermoeiende training.
Heb je contacten met andere Senegalezen of West-Afrikanen?
Ja, met enkele jongeren die ik hier heb leren kennen, maar ook bijvoorbeeld met de Senegalezen zoals Gueye en enkele anderen die bij FC Brussels voetballen.
Het is leuk om met hen te kunnen praten over Senegal
Het is misschien wat vroeg, maar heb je al plannen voor na je voetbalcarrière? Wil je in het buitenland blijven of terug naar Senegal gaan?
Daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik weet ook nog niet waar ik zal zijn op dat moment. Als ik met een buitenlandse vrouw trouw, blijf ik daar misschien wel.
Wat is volgens jou de reden van je succes?
De stiptheid, de bereidheid om te werken en het feit dat ik ook met iedereen bevriend ben. Dat zijn volgens mij de drie criteria waar mensen van houden.
Heb je ambities voor de nationale ploeg van je land?
Ik heb een dubbele nationaliteit (Frans-Senegalees) dus ik kan voor allebei spelen. Maar de Senegalese ploeg interesseert me het meest. Ik wil mijn op zoek gaan naar mijn herkomst. Het Senegalese team, lijkt me daarvoor ideaal. Op die manier haal ik opnieuw de banden met mijn moederland aan. En ja, ik denk wel dat ik een kans maak om geselecteerd te worden.
donderdag 24 april 2008
Redactievergadering
Aanwezig: Nicki, Shana, Kim, Annelie, Julie, Sarah
Afwezig: /
- Artikels 3: Recensie Hotel Rwanda: Kim
Rapportage koken: Nicki
Religie: Shana
Reizen: Sarah
Djembe - Op dinsdag 15 april tijdens Nederlands WS Afrikaans koken
- Afspraken Dinsdag voor Djembé in Carte Blanche: van 17.30 tot 19u
- Sabar foto’s trekken
- Nicki gaat voorwoord schrijven voor het magazine. Hierbij komt ook een foto. Onder deze tekst komt ook de foto van elk redactielid
- Iedereen zijn artikels nakijken + commentaar geven
- Volgende week, reclame maken
- Afspraak voor Pito regelen
Sabar uitgelegd bij El Hadji N'Diaye Rose
Sabar maakt deel uit van een familie en verwijst dan ook naar heel het slagwerk. Maar elk instrument heeft zijn eigen naam. Zo heb je de Lamb die de bas speelt, de N’der die enkel gemaakt is om solo te spelen. De kleinere instrumenten zijn de M’bung Mbung. Van deze laatste heb je vier soorten en elke soort heeft een andere toon. De M’bung Mbung heeft een begeleidende taak. Verder heb je nog de grote Talmbat, de Tungoné en de M’bung M’bung Bal. Het is een beetje zoals bij de moderne instrumenten waarbij je bijvoorbeeld de basgitaar en de sologitaar hebt.
Sabar, de koninklijke trommel van Senegal
Er is maar één professionele Sabarleraar in België en dat is El Hadji N’Diaye Rose, zoon van meesterdrummer Doudou N’Diaye Rose. El Hadji werkte samen met o.a. The Rolling Stones, Peter Gabriël, James Brown en Clouseau. Hij is niet enkel een zoon van een meesterdrummer, hij is het zelf ook.
El Hadji N’Diaye Rose: Mijn hele familie speelt Sabar: vrouwen, dochters, zonen, kleinkinderen, iedereen. Mijn vader heeft 4 vrouwen en 40 kinderen. Ik heb dus 39 broers en zussen. Hij is een buitengewoon type. Hij is 78 jaar, maar nog altijd in goede gezondheid. (lach)
Aminatou: Uw vader, Doudou N’Diaye Rose heeft een groot aandeel gehad in de traditie van de Sabar.
Zijn vader en moeder zijn griots (traditionele communicatiespecialisten) maar ze spelen niet. Mijn vader is begonnen met zelf instrumenten te maken. Hij nam een fles, brak die in tweeën, bond er een vel over en begon te spelen. Hij heeft voor een revolutie gezorgd in de Sabarwereld. Mijn vader heeft contacten gelegd met de Amerikaanse Jazz waardoor hij twee culturen door elkaar gemengd heeft. Hij was de eerste die met traditionele instrumenten op het internationaal podium stond.
Wat heeft de Sabar tot de “koninklijke trommel van Senegal” gemaakt?
Elk Afrikaans land heeft zijn traditioneel instrument en in heel West-Afrika is dat de Djembé, zelfs in Senegal. Maar de Djembé is afkomstig van Mali. Malinezen die in Senegal wonen, hebben het meegebracht. De Sabar daarentegen is typisch Senegalees. Het is het instrument van de communicatie in Senegal. Vroeger had men er geen telefoon en de mensen communiceerden dan met de Sabar.
Zijn dat dan de Wolof-ritmes?
In Senegal zijn er een tiental etnische groepen en elke groep heeft zijn tradities. In Senegal is de officiële taal Wolof. Traditioneel wordt het Wolof-ritme gebruikt bij de Sabar. Er zijn ook nog andere Senegalese instrumenten maar de Sabar is het populairste.
Naar het schijnt brengt het vel van de Sabar geluk?
Als ik je iets van de Sabar geef dan zal je veel geluk hebben. Bijvoorbeeld als je een succesvolle winkel wil opstarten dan kan je een stuk van het vel in je winkel leggen. Dat zal mensen aantrekken en je zal veel volk over de vloer krijgen. Of als je populair wil zijn dan kan je het vel dragen en je zal heel bekend en geliefd zijn. Maar het is een geheim van de Sabar dat wij alleen kennen.
Wordt de Sabar gebruikt voor elke gelegenheid in Senegal?
We spelen vooral Sabar bij traditionele gelegenheden zoals het huwelijk, de geboorte en politiek. Maar ook bij bosbranden. Vroeger was er geen telefoon en wanneer men een bepaald ritme speelde, wist de brandweer dat hij moest komen. Daarnaast heb je ook nog het ritme van de besnijdenis. Om een echte man te worden moet je besneden worden. Na de besnijdenis wordt er een maand feest gevierd. Verder speelt men ook nog Sabar bij de paardenkoers. Voor ons is Sabar het traditionele instrument. We spelen het de hele dag, in de straten, zonder illusie en beklag. Alleen als er iemand gestorven is, speelt niemand in de wijk Sabar. En dat een week lang.
Waarom heb je gekozen om lessen Sabar te geven?
Ik ben de enige professionele Sabarleraar in heel België. Maar normaal geef ik geen les in Sabar en enkel in Djembé omdat het hier bekend is. Nu had Carte Blanche (de organisatie waar hij les geeft) een aantal kandidaten om Sabar te leren. Dus ik heb het een keertje geprobeerd. Maar ik kan geen les blijven geven want ik heb het veel te druk. Al mijn dagen zitten vol, behalve dinsdag en zondag maar dan geef ik soms concerten en workshops. Bovendien moet ik ook veel repeteren met Clouseau. Maar ik vind het leuk om Sabar te geven want dat ben ik. Bij mij thuis staat overal een Sabar, in de keuken, in de eetkamer, in het toilet, overal. Mijn kinderen spelen Sabar vanaf dat ze begonnen te kruipen.
Welk gevoel krijg je als je Sabar speelt?
Het is iets van mij, het zit in mijn ziel. Sabar spelen brengt me aan het lachen. Sabar is iets heel belangrijks in mijn leven. Het is mijn ding. Het is mijn tweede vrouw.
woensdag 23 april 2008
Recensie : Hotel Rwanda
“In hun ogen ben je niets waard”
- Nick Nolte in Hotel Rwanda over het Westen
Hotel Rwanda is dé kaskraker van 2004. Regisseur Terry George, bekend van 'Some Mother's Son' en 'In the name of the father', wist met deze film zeker veel mensen te ontroeren. De man probeerde tien jaar lang een film over Afrika te maken die volgens hem de juiste beelden over het land weergaf en daarin is hij met deze geslaagd. De schitterende acteerprestaties van Don Cheadle, Sophie Okenodo en Nick Nolte slepen je helemaal mee in het verhaal.
De film geeft je een duidelijk beeld van wat er in 1994 in Rwanda is gebeurd. Specifiek, de burgeroorlog tussen de Hutu's en de Tutsi's. In Rwanda trachten de Hutu's die er de leiding hadden de Tutsi's uit te moorden. Inclusief Paul Rusesabagina en zijn familie. Paul zelf is hotelmanager en Hutu maar het probleem is dat heel zijn familie Tutsi is. Hij probeert er dan ook alles aan te doen om zijn vrouw en kinderen te beschermen tegen de Hutu's. Maar niet alleen zijn familie probeert hij te beschermen door hen te verbergen in zijn hotel 'Mille Collines' maar wanneer de VN zijn troepen terugtrekt, zit er bijna de volledige, resterende Tutsi-gemeenschap.
Een ontroerende film dus die een verhelderend beeld geeft op de afrikaanse geschiedenis. Door de af en toe schokkende beelden die in de film voorkomen, zou ik zeggen 'niet geschikt voor gevoelige kijkers'. De beelden maken immers wel duidelijk wat de gevolgen zijn van een burgeroorlog en van de slechte hulp van het Westen tijdens de genocide.
zondag 20 april 2008
Blood Diamond, een pareltje van een film?
Blood Diamond is een Amerikaanse film van Edward Zwick. Hem ken je waarschijnlijk ook wel van films als “The Last Samurai”, “I Am Sam”, “Shakespeare In Love” en Legends Of The Fall”. Net zoals in die laatste, werkte Zwick ook in Blood Diamond samen met Leonardo DiCaprio als één van de hoofdpersonages. En zoals we dat van hem gewoon zijn, maakte hij geen slechte keuze bij het toestemmen voor het spelen in deze film.
Het verhaal zelf speelt zich af in West-Afrika in het jaar 1999. In Afrika is het ondertussen bijna een gewoonte geworden: telkens wanneer er iets waardevol ontdekt wordt, breekt er oorlog uit. Dit maal gaat het om diamant. Diamant wordt in Afrika gebruikt om wapens aan te schaffen. Dat leidt in Sierra Leone tot een burgeroorlog om de controle van het diamantgebied. Het gevolg is duizenden doden en miljoenen vluchtelingen, van wie niemand ooit een diamant zag behalve Solomon Vandy. Hij werd gescheiden van zijn familie en gevangen genomen door het Revolutionary United Front, oftewel RUF. Onder Captain Poison moet Solomon diamanten zoeken. Enkele ogenblikken voordat het regeringsleger het gebied bestormt, vindt Solomon een grote roze diamant die hij net op tijd kan begraven. In de gevangenis beschuldigt Poison Solomon er openlijk van een diamant achter te houden. De ex-huursoldaat die nu smokkelaar is, Daniel Archer, is hier getuige van en gooit het op een akkoord met Solomon: Solomon wijst Daniel de plaats aan waar de diamant verstopt is en Daniel helpt Solomons gezin terug te vinden.
Blood Diamond begint schokkend, waardoor de toon van de film onmiddellijk gezet is. Je weet dat het film is, maar dan wel een film gebaseerd op de harde realiteit. Net dat maakt het moeilijk te geloven dat zulke situaties nog steeds bestaan. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de kindsoldaten die aan bod komen in de film. Velen kennen deze voornamelijk als de kinderen voor wie we brieven moesten schrijven op school, maar Blood Diamond geeft hen een gezicht. De film toont hoe deze onschuldige kinderen gedrild worden tot meedogenloze soldaten.
En ja, ook ons Belgenlandje wordt vernoemd in de film, zij het met koning Leopold als een grote slechterik. Onder zijn bewind werden namelijk voor het eerst ledematen afgehakt.
Enkele minpunten zijn de clichés van de Amerikaanse filmindustrie. Zo blijkt er tussen de vele bloederige taferelen toch nog enigszins plaats voor romantiek tussen DiCaprio en Jennifer Connelly. Ook tegen het einde moeten onze twee al heel de film lang samenwerkende hoofdpersonages toch nog even een discussie uitvechten. Afgezien van deze feiten is Blood Diamond een prachtfilm waarin nog maar eens duidelijk wordt dat rijken nog steeds rijker worden terwijl armen steeds armer blijven worden. De film was zijn vijf nominaties voor de Academy Awards zeker waard.
Het verhaal zelf speelt zich af in West-Afrika in het jaar 1999. In Afrika is het ondertussen bijna een gewoonte geworden: telkens wanneer er iets waardevol ontdekt wordt, breekt er oorlog uit. Dit maal gaat het om diamant. Diamant wordt in Afrika gebruikt om wapens aan te schaffen. Dat leidt in Sierra Leone tot een burgeroorlog om de controle van het diamantgebied. Het gevolg is duizenden doden en miljoenen vluchtelingen, van wie niemand ooit een diamant zag behalve Solomon Vandy. Hij werd gescheiden van zijn familie en gevangen genomen door het Revolutionary United Front, oftewel RUF. Onder Captain Poison moet Solomon diamanten zoeken. Enkele ogenblikken voordat het regeringsleger het gebied bestormt, vindt Solomon een grote roze diamant die hij net op tijd kan begraven. In de gevangenis beschuldigt Poison Solomon er openlijk van een diamant achter te houden. De ex-huursoldaat die nu smokkelaar is, Daniel Archer, is hier getuige van en gooit het op een akkoord met Solomon: Solomon wijst Daniel de plaats aan waar de diamant verstopt is en Daniel helpt Solomons gezin terug te vinden.
Blood Diamond begint schokkend, waardoor de toon van de film onmiddellijk gezet is. Je weet dat het film is, maar dan wel een film gebaseerd op de harde realiteit. Net dat maakt het moeilijk te geloven dat zulke situaties nog steeds bestaan. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de kindsoldaten die aan bod komen in de film. Velen kennen deze voornamelijk als de kinderen voor wie we brieven moesten schrijven op school, maar Blood Diamond geeft hen een gezicht. De film toont hoe deze onschuldige kinderen gedrild worden tot meedogenloze soldaten.
En ja, ook ons Belgenlandje wordt vernoemd in de film, zij het met koning Leopold als een grote slechterik. Onder zijn bewind werden namelijk voor het eerst ledematen afgehakt.
Enkele minpunten zijn de clichés van de Amerikaanse filmindustrie. Zo blijkt er tussen de vele bloederige taferelen toch nog enigszins plaats voor romantiek tussen DiCaprio en Jennifer Connelly. Ook tegen het einde moeten onze twee al heel de film lang samenwerkende hoofdpersonages toch nog even een discussie uitvechten. Afgezien van deze feiten is Blood Diamond een prachtfilm waarin nog maar eens duidelijk wordt dat rijken nog steeds rijker worden terwijl armen steeds armer blijven worden. De film was zijn vijf nominaties voor de Academy Awards zeker waard.
Alles wat je nog niet wist over de djembé
Oorsprong
Iedereen heeft zijn ritmische klanken al wel eens gehoord. We hebben het over de djembé. Dit instrument is een trommel die afkomstig is uit West-Afrika, met name Mali, Guinea, Senegal en Ivoorkust.
Aan de djembé werden speciale krachten toegeschreven. Ze werden gebruikt voor het uitdrijven van slechte energieën bij jongens en meisjes tijdens hun overgang naar de volwassenheid. Dankzij de uitwijking van de Numu, dat zijn Malese smeden die de djembé fabriceerden, geraakte de djembé verspreid.
De djembé heette oospronkelijk sambany en werd met de hand gemaakt van de boomstam van een Leky. Deze werd uitgehold en bespannen met een geitenvel. Met behulp van een touw bleef dat vel zitten. Vandaag wordt de djembé ook in de fabriek gemaakt.
Het vel dat voor de djembé gebruikt wordt is een natuurvel, afkomstig van een geit of een buffel.
Verschillende soorten
Er zijn drie grote soorten djembés. Een eerste is de traditionele djembé die geproduceerd wordt in de fabriek en met een touwbespanning bijeen wordt gehouden. Een tweede soort is de Westerse houten djembé die warm en vol klinken en een derde soort is de Westerse fiberglas djembé die feller en luider klinkt dan de houten. De twee laatste soorten houden het vel vast met spanhaken, wat het stemmen vergemakkelijkt.
Hoe bespeel ik de djembé,
Wil je de djembé bespelen, dan kan dat zittend of staand. Als je kiest om te gaan zitten, dan hou je de djembé tussen je benen. Als je liever blijft rechtstaan, dan wordt het instrument aan een touw over de schouder gehangen of wordt de djembé op een speciale standaard gezet.
Verschillende klankkleuren krijg je door met de vlakke hand of de vingertoppen te spelen. Er zijn meer dan 30 verschillende klanken mogelijk op de djembé.
Waar kan ik terecht?
In België kan op je meerdere plaatsen terecht om de djembé te leren spelen. Onze redactie raadt je alvast Carte Blanche in Antwerpen aan.
Carte Blanche vzw
Stuivenbergplein 38
2060 Antwerpen
Tel.: 03 663 24 08
Email: infocarteblanche@skynet.be
Iedereen heeft zijn ritmische klanken al wel eens gehoord. We hebben het over de djembé. Dit instrument is een trommel die afkomstig is uit West-Afrika, met name Mali, Guinea, Senegal en Ivoorkust.
Aan de djembé werden speciale krachten toegeschreven. Ze werden gebruikt voor het uitdrijven van slechte energieën bij jongens en meisjes tijdens hun overgang naar de volwassenheid. Dankzij de uitwijking van de Numu, dat zijn Malese smeden die de djembé fabriceerden, geraakte de djembé verspreid.
De djembé heette oospronkelijk sambany en werd met de hand gemaakt van de boomstam van een Leky. Deze werd uitgehold en bespannen met een geitenvel. Met behulp van een touw bleef dat vel zitten. Vandaag wordt de djembé ook in de fabriek gemaakt.
Het vel dat voor de djembé gebruikt wordt is een natuurvel, afkomstig van een geit of een buffel.
Verschillende soorten
Er zijn drie grote soorten djembés. Een eerste is de traditionele djembé die geproduceerd wordt in de fabriek en met een touwbespanning bijeen wordt gehouden. Een tweede soort is de Westerse houten djembé die warm en vol klinken en een derde soort is de Westerse fiberglas djembé die feller en luider klinkt dan de houten. De twee laatste soorten houden het vel vast met spanhaken, wat het stemmen vergemakkelijkt.
Hoe bespeel ik de djembé,
Wil je de djembé bespelen, dan kan dat zittend of staand. Als je kiest om te gaan zitten, dan hou je de djembé tussen je benen. Als je liever blijft rechtstaan, dan wordt het instrument aan een touw over de schouder gehangen of wordt de djembé op een speciale standaard gezet.
Verschillende klankkleuren krijg je door met de vlakke hand of de vingertoppen te spelen. Er zijn meer dan 30 verschillende klanken mogelijk op de djembé.
Waar kan ik terecht?
In België kan op je meerdere plaatsen terecht om de djembé te leren spelen. Onze redactie raadt je alvast Carte Blanche in Antwerpen aan.
Carte Blanche vzw
Stuivenbergplein 38
2060 Antwerpen
Tel.: 03 663 24 08
Email: infocarteblanche@skynet.be
donderdag 17 april 2008
Youssou N'Dour doet AB swingen
Youssou N’Dour, de grootste popster uit Afrika, was een tijdje geleden weer in ons land. Op 31 maart zette hij de AB op z’n kop met de mbalax. Dat is de hedendaagse muziek uit Senegal die hij vermengt met invloeden uit de Cubaanse samba, hiphop, jazz en soul.
Hij werd bekend door zijn hit '7 Seconds' met Neneh Cherry en de samenwerking met Westerse muzikanten zoals Peter Gabriël, Sting en Wyclef Jean.
Een tijdje terug bracht N' Dour Rokku Mi Rokka uit, de plaat die hij voorstelde tijdens zijn optreden in de AB.
Ook het lang verwachte nieuwe duet met Neneh Cherry, 'Wake Up (It's Africa Calling)', kwam aan bod. Cherry werd naar het einde opnieuw vervangen door een sterke invalster uit N'Dours eigen land. N'Dour sloot zijn concert af met een krachtige song die handelde over de schoonheid en rijkdom van zijn continent en niet over het eeuwige cliché van het arme Afrika.
Hij werd bekend door zijn hit '7 Seconds' met Neneh Cherry en de samenwerking met Westerse muzikanten zoals Peter Gabriël, Sting en Wyclef Jean.
Een tijdje terug bracht N' Dour Rokku Mi Rokka uit, de plaat die hij voorstelde tijdens zijn optreden in de AB.
Ook het lang verwachte nieuwe duet met Neneh Cherry, 'Wake Up (It's Africa Calling)', kwam aan bod. Cherry werd naar het einde opnieuw vervangen door een sterke invalster uit N'Dours eigen land. N'Dour sloot zijn concert af met een krachtige song die handelde over de schoonheid en rijkdom van zijn continent en niet over het eeuwige cliché van het arme Afrika.
maandag 14 april 2008
Troto, het openbaar vervoer in Ghana
Het openbaar vervoer in Ghana noemt Troto. Als je de troto wilt pakken moet je naar een Trotostation gaan waar je een ticketje kan kopen. Dan ga je op de troto zitten en wacht je tot hij vol is. Hij heeft immers geen vaste uren en vertrekt alleen als de troto vol zit. Het kan allemaal dus heel snel gaan maar het kan ook zijn dat je drie uur moet wachten. Meestal moet de Troto ook nog in gang geduwd worden. Je weet ook nooit op voorhand hoelang je er over gaat doen om je bestemming te bereiken. Alles hangt er vanaf of de Troto onderweg pech krijgt of niet…
De diamant met bloed aan de hand
Bloeddiamant is illegale diamant uit de conflictgebieden in Afrika. Het wordt niet langs officiele weg verkocht maar wel op de zwarte markt. Met de opbrengst van de bloeddiamant worden rebellenlegers in de conflictgebieden gefinancieerd.
Studies van de Verenigde Naties wijzen uit dat er in de periode van 1996 tot 1997 een aandeel van 14 procent in de totale ruwhandel aan bloeddiamant bestond. Momenteel is dat volgens het Antwerp World Diamond Centre (AWDC), de vroegere Hoge Raad voor Diamant, nog maar 1 procent. Dat mede dankzij de nieuwe maatregel die er kwam sinds 2003. Deze omvat dat elke zending ruwe diamant vergezeld moet zijn van een Kimberleycertificaat.
Het Kimberleyproces regelt het toezicht op bloeddiamanten die de Europese Unie trachten binnen te komen. Binnen de E.U. zelf is er geen certificaat nodig. Het certificaat bevat het land van oorsprong en de geschatte waarde. Experts van het AWDC controleren de waarde, soort en het gewicht van de diamant terwijl de Federale overheidsdienst voor Economie de echtheid van het certificaat nakijkt.
Elk pakketje wordt door experts open gemaakt maar desondanks worden er af en toe nog fouten gemaakt. Een voorbeeld hiervan is de toevoer van ruwe diamant uit Ghana en Guyana. Ghanese certificaten zouden misbruikt worden om bloeddiamanten uit de diamantmijnen van Tortiya, een rebellengebied in Ivoorkust, toch van een certificaat te kunnen voorzien. Sommige worden vervalst of gestolen. Ghana kreeg hiervoor tijdelijk een facto-embargo, ze mochten namelijk enkel na controle door een ploeg van experts van het World Diamond Council diamanten uitvoeren. Het embargo is momenteel opheven.
Ook in Guyana (Zuid-Amerika) zouden nog bloeddiamanten uitgevoerd worden om de wapenaankoop van de FARC-rebellen in Colombia te financiëren. Guyana heeft geen sanctie gekregen omdat het Kimberleyproces er niet optreedt. Dat omdat de uitvoer niet onder de VN-definitie van bloeddiamanten valt.
Deze twee voorbeelden leggen de zwaktes van het Kimberleyproces bloot. Maar tegelijkertijd heeft het ook de geloofwaardigheid van de Ghanese certificaten in vraag gesteld en uitvoerroutes via Mali ontdekt. De strijd tegen bloeddiamanten wordt dus steeds harder.
Studies van de Verenigde Naties wijzen uit dat er in de periode van 1996 tot 1997 een aandeel van 14 procent in de totale ruwhandel aan bloeddiamant bestond. Momenteel is dat volgens het Antwerp World Diamond Centre (AWDC), de vroegere Hoge Raad voor Diamant, nog maar 1 procent. Dat mede dankzij de nieuwe maatregel die er kwam sinds 2003. Deze omvat dat elke zending ruwe diamant vergezeld moet zijn van een Kimberleycertificaat.
Het Kimberleyproces regelt het toezicht op bloeddiamanten die de Europese Unie trachten binnen te komen. Binnen de E.U. zelf is er geen certificaat nodig. Het certificaat bevat het land van oorsprong en de geschatte waarde. Experts van het AWDC controleren de waarde, soort en het gewicht van de diamant terwijl de Federale overheidsdienst voor Economie de echtheid van het certificaat nakijkt.
Elk pakketje wordt door experts open gemaakt maar desondanks worden er af en toe nog fouten gemaakt. Een voorbeeld hiervan is de toevoer van ruwe diamant uit Ghana en Guyana. Ghanese certificaten zouden misbruikt worden om bloeddiamanten uit de diamantmijnen van Tortiya, een rebellengebied in Ivoorkust, toch van een certificaat te kunnen voorzien. Sommige worden vervalst of gestolen. Ghana kreeg hiervoor tijdelijk een facto-embargo, ze mochten namelijk enkel na controle door een ploeg van experts van het World Diamond Council diamanten uitvoeren. Het embargo is momenteel opheven.
Ook in Guyana (Zuid-Amerika) zouden nog bloeddiamanten uitgevoerd worden om de wapenaankoop van de FARC-rebellen in Colombia te financiëren. Guyana heeft geen sanctie gekregen omdat het Kimberleyproces er niet optreedt. Dat omdat de uitvoer niet onder de VN-definitie van bloeddiamanten valt.
Deze twee voorbeelden leggen de zwaktes van het Kimberleyproces bloot. Maar tegelijkertijd heeft het ook de geloofwaardigheid van de Ghanese certificaten in vraag gesteld en uitvoerroutes via Mali ontdekt. De strijd tegen bloeddiamanten wordt dus steeds harder.
zondag 13 april 2008
Redactievergadering
Aanwezig: Annelie, Julie, Nicki, Sarah, Shana & Kim
De artikels voor de 2e deadline werden verdeeld:
Annelie: recensie film ‘Blood Diamond’
Julie: Interview over ontwikkelingshulp
Shana: artikel over de nominaties voor de ‘Ebbenhouten Schoen’
Sarah: recensie over Mata Mata & Pilli Pilli
Nicki: Interview met een gemixt koppel
Kim: artikel over bloeddiamant
Plannen:
Dinsdag 15 april afspraak om samen Afrikaans te gaan koken en daarna naar de djembéles in Carte Blanche te gaan. Eventueel ook nog combineren om foto’s te gaan trekken in de sabarles.
Recepten zoeken om dinsdag klaar te kunnen maken.
Er werden al ideeën gevormd voor de artikels tegen de 3e deadline:
- Fedasil heeft eindelijk geantwoord: met iemand van daar een interview doen en een artikel over schrijven.
- Pitto: Marc Swaegers die instaat voor het project Jongeren voor Jongeren is terug en kan gecontacteerd worden. Hierover zal een artikel worden uitgeschreven.
- Recensie over de djembéles, Afrikaans koken, en een Afrikaanse CD
- Eventueel artikel over religie.
Er werden ideeën geformuleerd rond mogelijke reclame in het magazine:
- Melocakes
- Fanta
- Bananenfrietjes
vrijdag 11 april 2008
Nog steeds geen einde aan gijzeling in Mali
De Oostenrijkse Wolfgang Ebner en Andrea Kloiber worden nu al enkele weken gegijseld, vermoedelijk in Mali. Baqmi maakte zijn eisen ondertussen bekend maar de Oostenrijkse regering wil en kan niet toegeven.
Op 22 februari werden in het Zuiden van Tunesië twee Oostenrijkers ontvoerd door de Noord-Afrikaanse Tak van al Qaeda (Baqmi), een algerijnse guerillabeweging die vroeger bekend stond als de Salafisten Groep voor Predeking en het Gevecht (GSPC).
De slachtoffers zijn de 51-jarige belastingsadviseur Wolfgang Ebner en de 44-jarige verpleegster Andrea Kloiber. Beiden zijn afkomstig uit Salzburg en trokken rond in Tunesië in hun 4X4. Het was pas op 10 maart dat hun ontvoering werd opgeëist door de Baqmi. Christine Lenz, de moeder van de ontvoerde vrouw, beweerde dat de slachtoffers zich in het grensgebied tussen het noorden van Mali en Algerije bevonden. De gijzelaars zouden vastgehouden worden in het noorden van Mali op ongeveer 150 km van Kidal.
De Oostenrijkse kanselier verklaarde niet te onderhandelen met terroristen, toch beweren bronnen uit het noorden van Mali dat de gijzelnemers al via verschillende kanalen contact hadden met de Oostenrijkse regering. Ze eisten de vrijlating van islamitische gevangenen in Algerije en Tunesië. Op 13 maart om middernacht zou het ultimatum verstrijken, maar wegens een tweede eis, namelijk 5 miljoen dollar losgeld, daalde de spanning. Volgens SITE Intelligence Group, een Amerikaanse groep die publicaties van extremistische groepen bewaakt, is er een nieuwe limietdatum, namelijk 6 april 2008 om middernacht. Na het verstrijken van deze datum houdt SITE Intelligence Group Oostenrijk, Tunesië en Algerije verantwoordelijk voor het leven van de gijzelaars.
De gijzelaars waarschuwen de gijzelaars gedood zullen worden indien men hen met geweld probeert te bevrijden. De internationale Stichting Kadhafi zou zich momenteel in de beste positie bevinden om de zaak op te lossen, desnoods door het losgeld zelf te betalen. Maar de onderhandelingen verlopen niet gemakkelijk omwille van de gevechten tussen het Maleense leger en de Toeareg opstandelingen in het Noordwesten van Mali.
Op 22 februari werden in het Zuiden van Tunesië twee Oostenrijkers ontvoerd door de Noord-Afrikaanse Tak van al Qaeda (Baqmi), een algerijnse guerillabeweging die vroeger bekend stond als de Salafisten Groep voor Predeking en het Gevecht (GSPC).
De slachtoffers zijn de 51-jarige belastingsadviseur Wolfgang Ebner en de 44-jarige verpleegster Andrea Kloiber. Beiden zijn afkomstig uit Salzburg en trokken rond in Tunesië in hun 4X4. Het was pas op 10 maart dat hun ontvoering werd opgeëist door de Baqmi. Christine Lenz, de moeder van de ontvoerde vrouw, beweerde dat de slachtoffers zich in het grensgebied tussen het noorden van Mali en Algerije bevonden. De gijzelaars zouden vastgehouden worden in het noorden van Mali op ongeveer 150 km van Kidal.
De Oostenrijkse kanselier verklaarde niet te onderhandelen met terroristen, toch beweren bronnen uit het noorden van Mali dat de gijzelnemers al via verschillende kanalen contact hadden met de Oostenrijkse regering. Ze eisten de vrijlating van islamitische gevangenen in Algerije en Tunesië. Op 13 maart om middernacht zou het ultimatum verstrijken, maar wegens een tweede eis, namelijk 5 miljoen dollar losgeld, daalde de spanning. Volgens SITE Intelligence Group, een Amerikaanse groep die publicaties van extremistische groepen bewaakt, is er een nieuwe limietdatum, namelijk 6 april 2008 om middernacht. Na het verstrijken van deze datum houdt SITE Intelligence Group Oostenrijk, Tunesië en Algerije verantwoordelijk voor het leven van de gijzelaars.
De gijzelaars waarschuwen de gijzelaars gedood zullen worden indien men hen met geweld probeert te bevrijden. De internationale Stichting Kadhafi zou zich momenteel in de beste positie bevinden om de zaak op te lossen, desnoods door het losgeld zelf te betalen. Maar de onderhandelingen verlopen niet gemakkelijk omwille van de gevechten tussen het Maleense leger en de Toeareg opstandelingen in het Noordwesten van Mali.
donderdag 10 april 2008
Gastland Ghana eindigt derde
Het Afrikaans landenkampioenschap zit er weeral op. Van 20 januari tot 10 februari streden verschillende Afrikaanse landen om de titel in Ghana. Titelverdediger Egypte kroont zich voor de zesde keer tot Afrikaans kampioen. Kameroen en Ghana eindigde respectievelijk tweede en derde.
Dit jaar vond de Africa Cup plaats in Ghana, gelegen in het westen van Afrika. Eerder al in de jaren 1963, 1978 et 2000 organiseerde de Confederation of African Football (CAF) de voetbalcompetitie in Ghana. Het gastland Ghana deed al voor de 16e keer mee aan de competitie.
In totaal namen 47 Afrikaanse landen deel aan het tornooi. Deze landen werden opgedeeld in 12 groepen en speelden voorrondes tegen elkaar. De verdeling van de groepen hangt af van de resultaten van de vorige jaren. De beste scores van de voorrondes gingen door, speelden wedstrijden tegen elkaar en streden om de titel.
Egypte en Kameroen, ook wel de farao’s en de ontembare leeuwen genoemd, streden in de finale voor de titel “beste Afrikaans voetballand”. Maar het is Egypte die voor de zesde keer de Afrikaanse titel won door Kameroen te verslaan met 1-0. Eerder schakelden de leeuwen in de halve finale Ghana uit, maar titelverdediger en topfavoriet Egypte was te sterk. In de kleine finale streden Ghana en Ivoorkust voor de derde plaats. Gastland Ghana won uiteindelijk met 3-2 van Ivoorkust en kon zo nog een plaatsje op het podium veroveren.De “blackstars” uit Ghana en de bondscoach Claude Le Roy zijn best tevreden met een derde plek, al konden ze hun droom niet waarmaken om voor de 5e keer én in eigen land kampioen te worden.
Voor het organiserende land Ghana was het Afrikaans kampioenschap niet enkel een sportief, maar ook een sociaal en economisch gebeuren. Zo’n competitie en strijd tussen verschillende landen gaat elk jaar opnieuw de wereld rond en haalt heel wat kijkcijfers.
Dit jaar vond de Africa Cup plaats in Ghana, gelegen in het westen van Afrika. Eerder al in de jaren 1963, 1978 et 2000 organiseerde de Confederation of African Football (CAF) de voetbalcompetitie in Ghana. Het gastland Ghana deed al voor de 16e keer mee aan de competitie.
In totaal namen 47 Afrikaanse landen deel aan het tornooi. Deze landen werden opgedeeld in 12 groepen en speelden voorrondes tegen elkaar. De verdeling van de groepen hangt af van de resultaten van de vorige jaren. De beste scores van de voorrondes gingen door, speelden wedstrijden tegen elkaar en streden om de titel.
Egypte en Kameroen, ook wel de farao’s en de ontembare leeuwen genoemd, streden in de finale voor de titel “beste Afrikaans voetballand”. Maar het is Egypte die voor de zesde keer de Afrikaanse titel won door Kameroen te verslaan met 1-0. Eerder schakelden de leeuwen in de halve finale Ghana uit, maar titelverdediger en topfavoriet Egypte was te sterk. In de kleine finale streden Ghana en Ivoorkust voor de derde plaats. Gastland Ghana won uiteindelijk met 3-2 van Ivoorkust en kon zo nog een plaatsje op het podium veroveren.De “blackstars” uit Ghana en de bondscoach Claude Le Roy zijn best tevreden met een derde plek, al konden ze hun droom niet waarmaken om voor de 5e keer én in eigen land kampioen te worden.
Voor het organiserende land Ghana was het Afrikaans kampioenschap niet enkel een sportief, maar ook een sociaal en economisch gebeuren. Zo’n competitie en strijd tussen verschillende landen gaat elk jaar opnieuw de wereld rond en haalt heel wat kijkcijfers.
dinsdag 8 april 2008
Genomineerden Ebbenhouten Schoen bekend
De Ebbenhouten schoen, in het Frans le Soulier d'ébène, is een voetbaltrofee die jaarlijks uitgereikt wordt aan de beste Afrikaanse speler in de Jupiler League. De jury bestaat uit bondscoach René Vandereycken, alle trainers uit de drie nationale afdelingen, leden van de Belgische sportredacties (geschreven en audiovisuele pers) en leden van een erejury voorgezeten door Georges Heylens
De Marokkaan Mbark Boussoufa (Anderlecht), Rode Duivel Marouane Fellaini (Standard), de Egyptenaar Ahmed Hassan (Anderlecht), de Congolees Dieumerci Mbokani (Standard) en de Senegalees Mohamed Sarr (Standard) zijn dit jaar genomineerd voor de verkiezing van de 'Ebbenhouten Schoen 2008'. De laureaat van deze 17e editie wordt na een tweede stemronde op een gala-avond op maandag 28 april in Brussel bekroond met de Ebbenhouten Schoen.Overzicht van de vorige winnaars
zondag 6 april 2008
Interview Ransford Addo: 'als ik groot ben word ik profvoetballer'
De Ghanese voetbalspeler Ransford Addo (24) droomde er altijd van om in Europa te voetballen. Vandaag is hij al 8 jaar actief op het veld in België. Hij startte zijn carrière bij de voetbalploeg Bordeaux in Frankrijk en speelde kort nadien vele jaren voor Club Brugge. Ook in Harelbeke en Deinze heeft hij 1 jaar zijn voetbalkunsten geshowd. Nu speelt Ransford al 1 jaar, als centrale verdediger bij Royal Antwerp F.C.
Ik had altijd de droom om Europees voetbal te spelen. Het niveau van voetballen in Ghana is niet zo hoog als hier in Europa. Er zijn veel sportclubs en sportscholen in Ghana, maar de techniek die je hier leert kan je daar niet opsteken. Al de sportliefhebbers in Afrika kijken met heel veel bewondering op naar het Europese voetbal op televisie. Omdat voetbal ook in Ghana ontzettend populair is, is het voor vele een uitdaging om hier te komen spelen.
Het voetballen zit bij ons in familie en ik kreeg het van kleins af aan mee. Mijn vader is manager van een van de beste clubs in Ghana en ook mijn oudere broer, Eric Addo heeft het ver geschopt. Hij is een schitterende verdediger bij PSV Eindhoven. Ik ben zeker niet jaloers op zijn prestatie. Hij is echt een goede voetballer dus ook veel bekender als ik. Eric heeft er ook hard voor moeten werken om aan de top te komen. Dus ik mag fier op hem zijn.
Mijn broer kreeg de kans om in Europa te voetballen en ik volgde hem. En ik heb er geen seconde spijt van. Ik probeerde eerst 4 maanden bij de franse voetbalploeg Bordeaux maar de taal was een echte afknapper omdat ik geen woord Frans spreek. Daarna was ik 5 jaar bij Club Brugge, maar daar kwam ik nauwelijks aan spelen toe. Vorig jaar had ik een schitterend seizoen bij Deinze en tekende dit jaar een tweejarig contract bij Antwerp. Het is echt fijn spelen hier, er wordt goed samengewerkt en veel plezier gemaakt.
Ransford heeft nog altijd contact met zijn familie. Zijn zus, vader en moeder wonen nog steeds in Ghana maar Ransford belt ze elk weekend. Vader Addo komt zijn zonen ook regelmatig bezoeken. Vroeger miste hij zijn familie heel erg, maar nu woont hij al 8 jaar samen met zijn vriendin in Berchem en is hij het hier gewoon geworden. Moest ik terug naar Ghana gaan zou ik het hier missen, het is echt leuk wonen in België. De mensen zijn zo vriendelijk.
De broertjes en de familie Addo worden ook in hun geboorteland Ghana vaak (op straat) aangesproken. Daar staan ze bekend als “de Ghanese toppers van Europa”. De mensen uit West-Afrika volgen daar de voetbalcompetitie via het internet en kijken naar de matchen die op televisie uitgezonden worden.
Ondanks dat Ransford een grote supporter is van de AC Milan droomt hij ervan om in de Nederlandse of Engelse competitie te spelen. De sfeer en de supporters in zo’n competitie zijn nog helemaal anders als hier.
Buiten het voetbal houdt Addo zich vooral bezig met film en muziek. Ik kan me niet enkel flink uitleven op Afrikaanse muziek maar ook op R&B en Hip Hop kan ik heel moeilijk lijven stilzitten.
Of ik hier in België blijf of terugkeer naar Ghana, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Ik hoop op dit moment maar één ding, dat we met Antwerp naar eerste klas gaan, daar waar Antwerp hoort te zijn.
Ik had altijd de droom om Europees voetbal te spelen. Het niveau van voetballen in Ghana is niet zo hoog als hier in Europa. Er zijn veel sportclubs en sportscholen in Ghana, maar de techniek die je hier leert kan je daar niet opsteken. Al de sportliefhebbers in Afrika kijken met heel veel bewondering op naar het Europese voetbal op televisie. Omdat voetbal ook in Ghana ontzettend populair is, is het voor vele een uitdaging om hier te komen spelen.
Het voetballen zit bij ons in familie en ik kreeg het van kleins af aan mee. Mijn vader is manager van een van de beste clubs in Ghana en ook mijn oudere broer, Eric Addo heeft het ver geschopt. Hij is een schitterende verdediger bij PSV Eindhoven. Ik ben zeker niet jaloers op zijn prestatie. Hij is echt een goede voetballer dus ook veel bekender als ik. Eric heeft er ook hard voor moeten werken om aan de top te komen. Dus ik mag fier op hem zijn.
Mijn broer kreeg de kans om in Europa te voetballen en ik volgde hem. En ik heb er geen seconde spijt van. Ik probeerde eerst 4 maanden bij de franse voetbalploeg Bordeaux maar de taal was een echte afknapper omdat ik geen woord Frans spreek. Daarna was ik 5 jaar bij Club Brugge, maar daar kwam ik nauwelijks aan spelen toe. Vorig jaar had ik een schitterend seizoen bij Deinze en tekende dit jaar een tweejarig contract bij Antwerp. Het is echt fijn spelen hier, er wordt goed samengewerkt en veel plezier gemaakt.
Ransford heeft nog altijd contact met zijn familie. Zijn zus, vader en moeder wonen nog steeds in Ghana maar Ransford belt ze elk weekend. Vader Addo komt zijn zonen ook regelmatig bezoeken. Vroeger miste hij zijn familie heel erg, maar nu woont hij al 8 jaar samen met zijn vriendin in Berchem en is hij het hier gewoon geworden. Moest ik terug naar Ghana gaan zou ik het hier missen, het is echt leuk wonen in België. De mensen zijn zo vriendelijk.
De broertjes en de familie Addo worden ook in hun geboorteland Ghana vaak (op straat) aangesproken. Daar staan ze bekend als “de Ghanese toppers van Europa”. De mensen uit West-Afrika volgen daar de voetbalcompetitie via het internet en kijken naar de matchen die op televisie uitgezonden worden.
Ondanks dat Ransford een grote supporter is van de AC Milan droomt hij ervan om in de Nederlandse of Engelse competitie te spelen. De sfeer en de supporters in zo’n competitie zijn nog helemaal anders als hier.
Buiten het voetbal houdt Addo zich vooral bezig met film en muziek. Ik kan me niet enkel flink uitleven op Afrikaanse muziek maar ook op R&B en Hip Hop kan ik heel moeilijk lijven stilzitten.
Of ik hier in België blijf of terugkeer naar Ghana, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Ik hoop op dit moment maar één ding, dat we met Antwerp naar eerste klas gaan, daar waar Antwerp hoort te zijn.
woensdag 2 april 2008
Provincie Antwerpen schenkt gebruikte pc's aan Ghana
Een vijftigtal gebruikte pc's, servers en ander computermateriaal worden door de provincie Antwerpen aan een school in Ghana geschonken. Dat meldt de Gazet van Antwerpen op haar website.
De pc's zullen worden gebruikt in twee computerklasjes in het dorp Kpando. Volgens een woordvoerder is het materiaal naar Belgische normen verouderd, maar zal in Ghana nog graag gebruikt worden. Alle omliggende scholen zullen naar Kpando komen om over "de computer" te leren. De eerst komende periode zullen de lessen gegeven worden door Vlaamse onderwijzers, terwijl leraars uit Kpando een opleiding krijgen. Daarna zullen lokale leerkrachten de lessen overnemen.
De pc's zullen worden gebruikt in twee computerklasjes in het dorp Kpando. Volgens een woordvoerder is het materiaal naar Belgische normen verouderd, maar zal in Ghana nog graag gebruikt worden. Alle omliggende scholen zullen naar Kpando komen om over "de computer" te leren. De eerst komende periode zullen de lessen gegeven worden door Vlaamse onderwijzers, terwijl leraars uit Kpando een opleiding krijgen. Daarna zullen lokale leerkrachten de lessen overnemen.
dinsdag 1 april 2008
Ik ben vandaag zo vrolijk
Wist je dat de mensen in West-Afrika altijd open en welgezind zijn?
Normaal, zou je op het eerste gezicht denken maar niets is minder waar!
In West-Afrika worden de mensen niet onderdrukt en de meeste landen hebben een democratie, maar economisch gezien hebben de mensen het moeilijk. Maar dat laten de west-afrikanen niet aan hun hartje komen en gelukkig maar want anders zou iedereen er depressief zijn!
De sfeer in Afrika is daardoor in het algemeen positief en zeer aangenaam.
Normaal, zou je op het eerste gezicht denken maar niets is minder waar!
In West-Afrika worden de mensen niet onderdrukt en de meeste landen hebben een democratie, maar economisch gezien hebben de mensen het moeilijk. Maar dat laten de west-afrikanen niet aan hun hartje komen en gelukkig maar want anders zou iedereen er depressief zijn!
De sfeer in Afrika is daardoor in het algemeen positief en zeer aangenaam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
